شقایق گفت :با خنده نه بیمارم، نه تبدارم

اگر سرخم چنان آتش حدیث دیگری دارم

گلی بودم به صحرایی نه با این رنگ و زیبایی

نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شیدایی

یکی از روزهایی که زمین تبدار و سوزان بود

و صحرا در عطش می سوخت تمام غنچه ها تشنه

ومن بی تاب و خشکیده تنم در آتشی می سوخت

ز ره آمد یکی خسته به پایش خار بنشسته

و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود ز آنچه زیر لب

می گفت :

شنیدم سخت شیدا بود نمی دانم چه بیماری

به جان دلبرش افتاده بود- اما

طبیبان گفته بودندش

اگر یک شاخه گل آرد

ازآن نوعی که من بودم

بگیرند ریشه اش را و

بسوزانند

شود مرهم

برای دلبرش آندم

شفا یابد

چنانچه با خودش می گفت بسی کوه و بیابان را

بسی صحرای سوزان را به دنبال گلش بوده

و یک دم هم نیاسوده که افتاد چشم او ناگه

به روی من

بدون لحظه ای تردید شتابان شد به سوی من

به آسانی مرا با ریشه از خاکم جداکرد و

به ره افتاد

و او می رفت و من در دست او بودم

و او هرلحظه سر را

رو به بالاها

تشکر از خدا می کرد

پس از چندی

هوا چون کوره آتش زمین می سوخت

و دیگر داشت در دستش تمام ریشه ام می سوخت

به لب هایی که تاول داشت گفت:اما چه باید کرد؟

در این صحرا که آبی نیست

به جانم هیچ تابی نیست

اگر گل ریشه اش سوزد که وای بر من

برای دلبرم هرگز

دوایی نیست

واز این گل که جایی نیست ؛ خودش هم تشنه بود اما!!

نمی فهمید حالش را چنان می رفت و

من در دست او بودم

وحالا من تمام هست او بودم

دلم می سوخت اما راه پایان کو ؟

نه حتی آب، نسیمی در بیابان کو ؟

و دیگر داشت در دستش تمام جان من می سوخت

که ناگه

روی زانوهای خود خم شد دگر از صبر اوکم شد

دلش لبریز ماتم شد کمی اندیشه کرد- آنگه

مرا در گوشه ای از آن بیابان کاشت

نشست و سینه را با سنگ خارایی

زهم بشکافت

زهم بشکافت

اما ! آه

صدای قلب او گویی جهان را زیرو رو می کرد

زمین و آسمان را پشت و رو می کرد

و هر چیزی که هرجا بود با غم رو به رو می کرد

نمی دانم چه می گویم ؟ به جای آب، خونش را

به من می داد و بر لب های او فریاد

بمان ای گل

که تو تاج سرم هستی

دوای دلبرم هستی

بمان ای گل

ومن ماندم

نشان عشق و شیدایی

و با این رنگ و زیبایی

ونام من شقایق شد…

من بی پناهم تو بی گناهی

دل به تو دادم ، چه اشتباهی

از تو کشیدم ، شکل کبوتر

نقاشی ام رو ، بگذار و بگذر

تو این نبودی ، من بد کشیدم

آخه دلت رو ، هرگز ندیدم

تو بی گناهی ...

من بی پناهم...

ایمن بمانی از اشک و آهم...

                       
قفسم را مشکن تو مکن آزادم ،

گر رهایم سازی به خدا خواهم مرد ،

من به زنجیر تو عادت کردم .

بارها در پی این فکر که در قلب توام ،

با تو احساس سعادت کرد

به خدا خوشبختم تو محبت کن و بگذار

تا عمری هست من بمانم

چو اسیری به حریم قفست...

می دونم میری یه روزی، یه روز از همین روزا

میگی دل خسته شده از تو و این بهونه ها

میگی طاقتم دیگه از دست تو تموم شده

میگم کو اون صبر ایوب ...؟؟ تو میگی تموم شده

میگم اما هنوزم دوست دارم به این کتاب

همون که ما می خوندیمو، فرشته می نوشتش ثواب

میگم اون همه شبا بیدار بودیم تا صبح با هم

توی محضر خدا عشق بازی می کردیم با هم

میشه که یادت بره جمله ی دوست دارمو

که می گفتم، که می گفتی، جز تو کسی ندارمو

میشه یه عمر خاطره یک شبه از ذهنت بره

دوست داری یاد انیس از خاطرت بیرون بره

دوست داری این دخترک تنها و آواره بشه

می خوای حتی یادشم برات یه خاطره نشه

دوست داری اون عشق پاک تموم بشه

یعنی دفتر خاطراتمون بسته بشه، مگه میشه؟؟؟

میگم آخه نمیشه، پس حرفا و قولا چی شد

اون جمله ی دوست دارم، اون عشق پاکمون چی شد

میگی این دنیای ما دنیای بی وفاییه
اون عشقی که موندنیه فقط عشق خداییه

میگم اما اینا همش بهونته، میخوای بری و نمونی

تقصیرو گردن میگیری، چون از عشقم پشیمونی

میگم فقط بگو که اون، اون غریبه ی بی وفا

چی داشت که من نداشتمو، منو شکستی بی صدا
میگی تو از همه سری، بحثم سر لیاقته

برو دنبال کسی که بدونی شایستته

میگم اما عزیزم قسم به شب بس که یه بار

اینقدر بهونه نیارو بگو چی بوده اصل کار

میگی باشه میگم ولی نرنجه لطفا خاطرت

یه جور باید کنار بیای با این عشقو با این دلت

میگی دیگه خسته شدم خیلی منو عذاب دادی

صبرم دیگه تموم شده، اینم دلی که بهم دادی

میگی همش ساکت بودم هیچی نمی گفتم بهت

دوست داشتم ... منم ...آره ... داشتم اما ... گفتم بهت...

دارم میگم تا بدونی منم یه روز عاشق بودم

اما دیگه از دست تو، خسته شدم ... خسته شدم

میگی دل خسته شده از تو و این بهونه ها

میگم دیدی گفتم میری یه روزی از همین روزا

اینم همون روز که میگفتی محاله ....

دیدی چه آسون یادت رفت، منو با کلی خاطره ...؟!؟!؟!

"04:15 بامداد سه شنبه 12 / 3 / 88

عشق رویاییه من تو آسمونا خونشه ... اون حقیقت نداره اما دلم دیوونشه

روی ابرا میشینه به من اشاره میکنه ... شب و آسمونمو پر از ستاره میکنه

نکنه برنجی از من عشق آسمونیه من ... بذار فکر کنن دروغی آخه آدما حسودن...

نمیخوام برنجی از من عشق آسمونی من ... بذار فکر کنن دروغی آخه آدما حسودن...

نمیخوام کسی بفهمه که دل رو به تو باختم ... بذار فکر کنن که عشقو تو رویاهام شناختم

نمیخوام کسی بدونه تویی عمری سایه بونم ... اگه شاخه هات بشکنه دیگه باقی نمی مونم

وقتی دلتنگ توام خیره میشم به آسمون ... تو بیا این شعرعاشقونتو واسم بخون

عشق رویای من تو آسمونا خونشه ... تو چه باشی چه نباشی دل من دیوونته.... 

وقتی میای صدای پات از همه جاده ها میاد

انگار نه از یه شهر دور که از همه دنیا میاد

تا وقتی که در وا میشه لحظه ی دیدن میرسه

هر چی که جاده ست رو زمین به سینه من میرسه

ای که تویی همه کسم بی تو میگیره نفسم

اگه تو رو داشته باشم به هر چی میخوام میرسم...

وقتی تو نیستی قلبمو واسه کی تکرار بکنم؟

گلهای خواب آلوده رو واسه کی بیدار بکنم؟

دست کبوترای عشق واسه کی دونه بپاشه؟

مگه تن من میتونه بدون تو زنده باشه...؟!؟!؟!

ای که تویی همه کسم بی تو میگیره نفسم

اگه تو رو داشته باشم به هر چی میخوام میرسم...

عزیزترین سوغاتیه غبار پیراهن تو

عمر دوباره منه دیدن و بوییدن تو

نه من تو رو واسه خودم نه از سر هوس میخوام

عمر دوباره ی منی تو رو واسه نفس میخوام....

ای که تویی همه کسم بی تو میگیره نفسم

اگه تو رو داشته باشم به هر چی میخوام میرسم...

سال ها پیش از میلاد در چین باستان، شاهزاده ای تصمیم به ازدواج گرفت. با مرد خردمندی مشورت کرد و تصمیم گرفت تمام دختران جوان منطقه را دعوت کند تا دختری سزاوار را انتخاب کند. وقتی خدمتکار پیر قصر ماجرا را شنید، به شدت غمگین شد، چون دختر او مخفیانه عاشق شاهزاده بود.

دخترش گفت او هم به آن مهمانی خواهد رفت. مادر گفت : تو شانسی نداری، نه ثروتمندی و نه خیلی زیبا!
دختر جواب داد : می دانم هرگز مرا انتخاب نمی کند، اما فرصتی است که دست کم یک بار او را از نزدیک ببینم.

روز موعود فرا رسید و شاهزاده به دختران گفت : به هر یک از شما دانه ای می دهم. کسی که بتواند در عرض 6 ماه زیباترین گل را برای من بیاورد، ملکه ی آینده ی چین می شود.

دختر پیرزن هم دانه را گرفت و در گلدانی کاشت. سه ماه گذشت و هیچ گلی سبز نشد. دختر با باغبانان بسیاری صحبت کرد و راه گلکاری را به او آموختند، اما بی نتیجه بود، گلی نرویید!

روز ملاقات فرا رسید. دختر با گلدان خالی اش منتظر ماند و دیگر دختران، هر کدام گل بسیار زیبایی به رنگ ها و شکل های مختلف در گلدان های خود داشتند.

لحظه ی موعود فرا رسید. شاهزاده هر کدام از گلدان ها را با دقت بررسی کرد و در پایان اعلام کرد : دختر خدمتکار همسر آینده او خواهد بود!

همه اعتراض کردند که شاهزاده کسی را انتخاب کرده که در گلدانش هیچ گلی سبز نشده است. شاهزاده توضیح داد : این دختر تنها کسی است که گلی را به ثمر رسانده که او را سزاوار همسری امپراتور می کند : گل صداقت...
...
همه ی دانه هایی که به شما دادم، عقیم بودند. امکان نداشت گلی از آن ها سبز شود!

در زندگی صداقت یک اصل است...

 عمل به ان راه زندگی

و نتیجه ی آن

 درس زندگیست....

 کاش یاد بگیریم ذره ای صداقت داشته باشیم....

سلام ای کهنه عشق من .... که یاد تو چه پا بر جاست

سلام بر روی ماه تو ... عزیز دل سلام از ماست...

تو یه رویای کوتاهی ... دعای هر سحرگاهی

شدم خواب عشقت چون ... مرا این گونه میخواهی...

من آن خاموش خاموشم ... که با شادی نمی جوشم

ندارم هیچ گناهی جز ... که از تو چشم نمی پوشم...

تو غم در شعر آوازی .... شکوه اوج پروازی

نداری هیچ گناهی جز ... که بر من دل نمی بازی...

مرا دیوانه می خواهی ... ز خود بیگانه میخواهی

مرا دل باخته چون مجنون ... ز من افسانه می خواهی...

شدم بیگانه با هستی ... ز خود بی خود تر از مستی

نگاهم کن نگاهم کن ... شدم هر آنچه می خواستی...

سلام ای کهنه عشق من ... که یاد تو چه پابرجاست

سلام بر روی ماه تو ... عزیز دل سلام از ماست...

بکُش دل را شهامت کن ... مرا از غصه راحت کن

شدم انگشت نمای خلق... مرا تو درس عبرت کن...

بکن حرف مرا باور ... نیابی از من عاشق تر

نمی ترسم من از اغراق... گذشته آب از سرم دیگر...

گفتم به گل زرد چرا رنگ منی؟ 

افسرده و دلتنگ چرا مثل منی؟

من عاشق اویم که رنگم شده زرد

تو عاشق کیستی که هم رنگ منی...؟!؟!؟!

تمام خواهشم از درد تنهایی است، باور کن 

 تمام هستی ام یک قلب رویایی است، باور کن

به یادت می نویسم تا دوباره باز برگردی 

 که کوچه بی تو در بن بست تنهایی است، باور کن

پس از تو انتظارم، اعتبارم، می رسد پایان 

 و این انجام عشقی پاک و شیدایی است، باور کن...

نذار باور کنم تنهای تنهام

نمی خوام با کسی غیر از تو باشم

می خوام از خوابی که لحظش یه ساله

برای دیدن روی تو پا شم

اگه تو باشی و دنیا نباشه

میشه با تو همه دنیا رو حس کرد

همه دنیا بیاد و تو نباشی

دلم دق میکنه با این همه درد

تموم زندگیم رو زیرو رو کن

که بی تو دلخوشیهامم گناهه

خودت باش و منو دیوانگی هام

فقط با تو دل من رو به راهه

بزار باور کنم اینو که با عشق

حقیقت میشه تو افسانه باشه

میشه افسانه ها رو زندگی کرد

اگه حق با منه دیوانه باشه

می خوام بازم داد بزنم، اسم تو رو صدا کنم

بهت بگم دوست دارم، عاشقونه نگات کنم

تو رو تو آغوش بگیرم، بازم نوازش بکنم

بگم که تو مال منی، من از تو دل نمی کنم

تویی تویی نگارمی، تویی تو تک ستارمی

آره تویی بهارمی، تو عشقمی تو یارمی

تو همه ی عمر منو، قشنگترین کلاممی

نشی یه روز نامهربون، قلب منو تو بشکنی

امشب می خوام برای تو، دوباره بخونم

بگم که تومال منی با نگات می مونم

دوسم داری یه عالمه، از چشات می خونم

همه میگن مال منی، خودم اینو می دونم

چشم حسودا کور بشه، که تو رو میبینن

اونایی که دوست ندارن مارو با هم ببینن

تو عشقمی میخوام همه دنیا اینو بدونن

فکر نکنن که می تونن تو رو ازم بگیرن...